II.

II.

Blade latarni światło,

tłamsi gęsta mgła.

Po czerwone słońca wino,

sięga Pikowa nocy Dama.

W bezruchu zastyga park,

W bezruchu zastyga czas.

Sączy się zmierzchu czas,

obrazami bawi się światło.

Pogrąża się w mroku park.

Nad alejkami zalega mgła,

Szyje z niej suknię dama.

Szeleści dzikie wino.

W parku młodzieńcy piją wino,

Nieważne dla nich miejsce i czas.

Patrzy w staw kamienna dama,

w czarnej tafli odbite światło.

Dźwięki tłumi gęsta mgła,

Widmami zapełnia się park.

Idę zmarznięty przez park.

Też tutaj kiedyś piłem wino.

Tak samo go otuliła mgła,

i nie miał znaczenia czas.

W środku nocy, gwiazd światło

i w staw wpatrzona dama.

A może wtedy ożyła dama?

I szliśmy razem przez park?

Ze wzrokiem grało światło,

szumiało w głowie wino.

Z pamięcią figle płata czas

Wspomnienia pokrywa mgła.

Rozproszyła się mgła.
Zniknęła w mroku dama.
Mam jeszcze czas,
żeby przejść przez park.
W dzikim winie,
gaśnie smugami światło.

Lecz ciągle w oczach to światło, nie zasłoni go mgła.

Młodzieńcy wciąż tu piją wino, w towarzystwie dam.

Zmienia się świat nie park, jak dobrze że stoi tu czas.