V.

V.

Zwarzony mrozem czerwony głóg

otuliła gęstym szalem poranna mgła.

W szczeliny w murze wciska się mrok.

Podrywa się w krótki lot z krzykiem wrona.

Sowa zziębnięta kończy nocne czuwanie,

W gałęziach wierzby słychać szept.

W wierzbowych witkach wiatru szept.

Opada w stertę liści dojrzały głóg.

Zziębnięta sowa kończy czuwanie.

W obrazy dziwne układa się mgła.

Skrzeczy nerwowo zbudzona wrona,

I nie wiadomo czy to ona czy mrok.

Idę bezsenny, niepewny w mrok,

słyszę drzew starych złowrogi szept.

Noc otula mnie czarna jak wrona.

Czerwono tylko z daleka błyśnie głóg.

Otula mnie grubo taknym szalem mgła.

Sowa zziębnięta kończy czuwanie.

Sowa zziębnięta kończy czuwanie.

Tylko ona potrafi przeniknąć mrok.

Wiruje dookoła dusząca, gęsta mgła.

W konarach drzew wiatru szept.

Na skraju drogi kolcami straszy głóg,

mąci skrzydłami ciszę czarna wrona.

Chcąc nie chcąc zaczyna dzień wrona.

Sowa zziębnięta kończy nocne czuwanie.

W kroplach rosy błyszczy kolczasty głóg.

Odbite mdłe światło rozprasza mrok.

Jeszcze chwila – zdobywam się na szept.

Jeszcze chwila i opadnie nocna mgła.

Niech opadnie w końcu mgła,

z gałęzi patrzy niewidzialna wrona.

W koronach drzew milknie szept.

Sowa zziębnięta kończy czuwanie.

Zaczyna się dzień, kończy mrok.

Słońce w chmurach wygląda jak głóg.

Na horyzoncie wyrasta głóg i znika mgła,

Bieleje mrok i zostaje tylko wrona,

czuwanie rozpocznie gdy umilknie nocy szept.