Jazon

Jazon

I.

Kobieta, która mnie niesie wciąż

od lat, nie pozwala mi upaść.

Powtarza – umiesz iść sam, wiem to.

Kiedyś będziesz gotowy na krok,

ten pierwszy, znowu samodzielny,

otworzysz znów oczy i serce

byle dalej mieć mrok za sobą.

Kobieta, która mnie niesie wciąż,

chociaż zaciska usta z bólu,

ma ciągle w oczach iskry życia,

zapalające mój mały świat

i zamienia w popioły żyzne

czerniejące kikuty sadów,

pod powiekami tkwiące bólem

Kobieta, która mnie niesie wciąż,

czasem poskarży się półgłosem,

czasem wykrzyczy ból prosto w twarz.

- Odważ się w końcu żyć i weź mnie

wreszcie w ramiona i nieś w bezkres,

krokiem pewnym, jak kiedyś szedłeś

umiejąc marzyć, kochać i żyć.

II.

Wychodzę z ciepłego mieszkania.

Tak zawsze kończy się rano sen

- smakiem kawy i chleba z masłem.

Po omacku szukam jeszcze ust

sennej, domowej Hypsipyle.

Do jutra – szepczę, znikam cicho,

kurtkę wkładam na zbolały grzbiet.

Cień znika w chłodzie listopada

chmurnego czarownika smutku,

świecącego złośliwie w oczy

ślepiami sodowych latarni.

Prowadzony donikąd patrzę

na wstęgę ludzkich szarych cieni.

Od smugi aut mknących w mrok ślepnę.

Potrącam innych oślepionych.

Zaczynamy poranny pacierz,

siarczystych pozdrowień bliźniego.

Krótkie eksplozje z ust nie ranią,

bo pancerz twardy ma już każdy.

Obojętnego – Przepraszam! - zgrzyt,

i wszystko znowu w mroku znika.

III.

Z kawałków szkiełek kolorowych,

człowiek mieniąc się idzie w tłumie,

ludzi z kolorowych kawałków.

Pobrzękuje na wietrze, chrzęści.

Człowiek odbija się w szkle wystaw.

W taflach ich gładkich i matowych,

oceanów bezkresnych widma,

ławice marzeń do spełnienia.

Stalowych masztów smukłe drzewce,

prowadzą w dal żaglowce białe.

Syreny kwilą swoje pieśni,

plastikiem wabiąc piersi gładkich,

sen obiecują w trójwymiarze.

Skórę prawdziwą, ludzką, gładką

dotknąć jej można i przytulić,

Żadnych – szkieł, ran, bólu i krwi plam,

człowiek nie rani już człowieka,

choć szkieł ma wbitych w duszę milion.

Z kawałków kolorowych szkiełek

człowiek, mieniąc się znika w tłumie,

uśmiecha się szydząc z tej mrzonki.