Leżę

Leżę

Myślę, żeby się podnieść, pójść dalej.

Nie jestem pijany, ani odurzony, nawet

głodny nie jestem, szczególnie pobudzony też.

Leżę, opierając bose stopy o miasto,

Czuję ukłucia, ostrych czubków drzew i wież.

W dłoni, torebka prażonego słonecznika.

Świeci słońce – rozgryzam pestki.

Leżę i myślę, żeby wstać, ale tylko myślę.

W tej właśnie chwili , najważniejsze

są ziarna słonecznika i wypluwanie łupinek.

Obowiązek nakazuje mi wstać.

Świat nakazuje mi wstać.

Sumienie nakazuje mi wstać.

Jednak drgają tylko mięśnie,

które podają słonecznik do ust,

wyłuskują, gryzą i połykają.

Najważniejsza jest melodia pękających łusek,

Moment, kiedy wyplute lądują w trawie,

a smak ziaren powoli dociera do mózgu,

sprawiając, że przywieram mocniej do ziemi.

To jest ten moment szczęścia, kiedy wiem że niczego nie muszę.

Nie muszę wplatać w ten wiersz wulgaryzmów.

(Chociaż mam świadomość, że w końcu będę musiał wstać)

Nie muszę za niczym gonić, ani uciekać.

(Chociaż ktoś, tak mi się wydaje, czeka i będę musiał wstać)

Nie muszę nawet skończyć tego wiersza.

(Chociaż wiem dokładnie – to koniec i muszę jednak wstać)