Mliko i Mniód

Mliko i Mniód

To zdarzyło się wczoraj:

Podał mi kubek parującego mleka z wieczornego udoju:

„Pij mliko póki ciepłe.”

Pachnące, rozświetliło zimowy wieczór.

W wielkich czarnych oczach krowy, zabłysło lato

i trawa, którą kosiliśmy nad jeziorem.

To zdarzyło się wczoraj:

Brnąc po kolana w śniegu poszliśmy szukać choinki.

Dziadek mówił z uśmiechem: „Szukaj najładniejszej,

która najładniej pachnie. Tak, żeby starczyło do Trzech Króli.”

Na jego wąsach usiadły wszystkie gwiazdy.

To zdarzyło się wczoraj:

Przynieśliśmy Najpiękniejszą z Górzyńskich lasów.

Babcia podśpiewywała:

„Oj czom Halu ne tancujesz, Halu ty moja!

Bo ne maju korałikiw diwczyna twoja.”

i parzyła drób biegający jeszcze rano po podwórzu.

To zdarzyło się wczoraj:

„Pajda chleba w dłoń i do drewutni marsz!”

Głos ułana od Kleeberga odbijał się iskrami

od sufitu, iskrami których nie zgasili ani brunatni

ani czerwoni. Nauczyli go tylko, żeby w chusteczce

od babci nosić pajdę chleba do późnej starości.

To zdarzyło się wczoraj:

Siekiera wyłuskiwała tajemnice drewna.

Zimy, wiosny, lata i jesienie zamknięte w słojach,

sękach i żywicy. Drzazgi fruwały dookoła,

masło i miód mieszały się z zapachem drewna.

Dźwięczała siekiera i skórka chleba.

A on mi nigdy nie powiedział, że kiedyś szedł

przez linię frontu i pola minowe, żeby uruchomić młyn.

To było wczoraj:

W szczeliny drewutni zaglądał mróz i wiatr,

koty zwabione zapachem wygrzebały się z siana,

bezczelnie zaczęły się łasić do stop.

Zebraliśmy drwa i poszliśmy gapić się

jak Babcia szykuje kutię.

To wszystko zdarzyło się wczoraj a może sto lat temu?

A ja jeszcze teraz trzymam w ręce kubek mleka

i pajdę chleba z masłem i miodem.