Powroty
Leżę w trawie -
- wiesz pod tą wieżą
z czerwonej cegły.
Teraz, wieża nie ma dachu.
Leżę patrząc na coraz rzadsze pociągi,
jakby zagubione w dwudziestym pierwszym
wieku.
Jest ciepło, jak dawniej,
lato nie zmieniło jeszcze kolorów.
Pszenica rośnie tam gdzie kiedyś.
Właściwie prawie nic się nie zmieniło,
Prawie nic?
Może to i lepiej,
że życie toczy się daleko stąd.
Mam wrażenie,
że wszystkie drogi
prowadzić mnie będą zawsze
pod wieżę z czerwonej cegły.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz