Wilk

Wilk

Z nosem przy ziemi, zatrzymuję się od czasu do czasu.

Wyznaczam własne terytorium, gorącym oddechem.

Biegam truchtem dookoła miasta, szczerząc kły.

żyję na pograniczu, nasłuchując odgłosów w ciemności.

Nie mam stada, już nie mam stada. Znowu wybrałem.

Zostałem sam, na granicy miasta, dziki i wolny.

Czasem patrzę na nie z daleka, przyczajony wśród traw.

Szczególnie pięknie wygląda w nocy, wyobrażam sobie,

że patrzy na mnie tysiąc innych, czujnych wilków.

Ale w jego zakamarkach, ujadają tylko dzikie psy.

Biegają stadami, trzymamy się od siebie z daleka. Mimo wszystko.

Wiemy o sobie, ale zajmujemy się własnymi sprawami.

Ja sikam na polne kamienie, one na mury kamienic.

Przekonani o własnej wyższości,

Trzymamy się od siebie z daleka.

Chociaż pijemy z kałuż po tym samym deszczu,

wyjemy do tego samego księżyca,

czeka nas ten sam kij hycla.